Alsof er een emmer ijskoud water over je heen wordt gegooid …

De IceBucket Challenge. Een nieuw fenomeen. ‘Gelukkig’ ben ik (nog) niet genomineerd. Maar Marcello en Enrico hebben al meegedaan, dus no worries er wordt wel gedoneerd. Hierdoor heb ik al wel een aantal dagen de tijd gehad om na te denken of ik wel of niet mee zou doen. Wat vind ik er nu van? Zou ik het doen? Vind ik het verspilling van water? Manlief en kids hebben daar ook over nagedacht en de stand 3 (tegen) tegen 1 (voor). Robine vroeg gisterenavond ‘mam, zou je meedoen?’ Waarop ik reageerde: ‘ik denk het wel’. ‘Yes, dan had ik gelijk!’
 

Ik kan me zo voorstellen dat wanneer je het bericht krijgt dat je ALS hebt (of CAA, kanker of welke andere verwoestende ziekte dan ook) het voelt alsof je een emmer ijskoud water over je heen gegooid krijgt en dat je maar moet zien hoe je daarop reageert en hoe je er mee om (moet) gaan. En natuurlijk wil je dan dat er mensen zijn die geld doneren zodat er onderzoek gedaan kan worden om de ziekte te onderzoeken, medicijnen te ontdekken om de ziekte op zijn minst onder controle te krijgen. Al is het dan niet (meer) voor jezelf dan voor anderen of je kinderen aan wie je de ziekte mogelijk hebt doorgegeven.

Vind ik het verspilling van water. Tja …Ik heb al veel leuke alternatieven gehoord en gezien. Dat vind ik weer het positieve dat er nagedacht wordt of je het nu wel/geen verspilling vindt en dat er creatieve oplossingen bedacht worden. Marcello heeft zeewater over zich heen gegoten, Enrico slootwater. Ik heb gelezen dat er mensen zijn die een koude douche nemen. Volgens mij verspillen we zo wie zo veel water dus wat maakt die ene emmer dan uit? Misschien een excuus om het niet te hoeven doen?

En ja … Ik zou dus meedoen. Waarom? Wees nu eerlijk het is toch grappig om te zien hoe mensen een emmer water over zich heen gooien. Ik heb al heerlijk gelachen om die grappige filmpjes. De gedachte dat er dan ook nog eens flink gedoneerd wordt, lijkt mij een win/win situatie. Maar goed, dit is mijn ‘humble’ opinion.

 

Veilig Thuis!

Vorige week zaterdag (19 juli) zijn we weer veilig thuis gekomen van een ontspannen vakantie in Bretagne (Carantec). We waren een aantal uur onderweg toen we in een file terecht kwamen. Een onoplettende Franse vrouw (met 4 kinderen in de auto) reed op onze vouwwagen in. Zij vond het kennelijk niet zo erg want nadat Marcello herhaaldelijk riep (in het Engels) dat zij naar achteren moest, reed zij nog een aantal keer tegen de vouwwagen aan waarbij zij erg moest lachen. Wij vonden het allerminst grappig.

De vrouw wilde wegrijden omdat volgens haar alleen maar een achterlampje kapot was (inmiddels weten we dat de schade rond de 1500 euro zal zijn). Ik ben achter haar auto gaan staan zodat ze niet weg kon en Marcello belde de gendarmerie (112). Om een lang verhaal kort te maken, het duurde ruim 2 uur voordat de politie er was. Mede omdat de Franse vrouw in eerste instantie tegen de politie had gezegd dat het niet nodig was om te komen. Het grootste probleem was dat wij beiden geen schadeformulier hadden. Hoewel ze in eerste instantie helemaal niet van plan was om er überhaupt één in te vullen.

De file loste langzaam op en leverde uiteindelijk wel een gevaarlijke situatie op. De politie die arriveerde ontplofte dan ook dat wij niet waren doorgereden naar een veilige plek (wisten wij veel dat er binnen 1 km een dorpje met groot parkeerplaats was …) Onder begeleiding van de politie reden wij naar dit dorpje en kreeg van een trucker een schadeformulier. De vriendelijke politieagent (het waren er 2) vertelde dat de vrouw fout zat en zij moest het formulier invullen.

Het meest vervelende vond ik dat de vrouw geen enkele spijt had en mij uitschold voor van alles en nog wat.

Gelukkig vonden we snel een garage die een nieuw achterlicht op onze vouwwagen zette. De medewerker vroeg of het om een ‘hit and run’ ging. Marcello vertelde dat wij dit hadden weten te voorkomen, maar het werd ons wel duidelijk dat dit in Frankrijk meer de regel is dan uitzondering. Na een vertraging van 4 uur konden we weer verder, waarna we de hele weg in de regen hebben gereden en continu onweer voor ons zagen. Ik was gespannen na alle toestanden maar voelde ook een bepaalde rust. In de vakantie heb ik veel uit de Bijbel gelezen en veel gebeden en God dichtbij ervaren. Hij heeft ons beschermd waardoor wij veilig thuis konden komen.

Ik had online wel gelezen dat er een vliegtuig was neergestort met veel Nederlandse slachtoffers, maar de impact van het drama en de onmacht van vele Nederlanders kwam zondag pas echt binnen. De vlucht van Malysian Airlines MH017 door een raket boven de Oekraïne uit de lucht geschoten. Onschuldige mensen op weg naar hun vakantiebestemming. 298 mensen waarvan 194 Nederlanders, gezinnen, een broer en een zus, vrienden, kinderen, volwassenen … 8 mensen uit de Haarlemmermeer. Een gezin uit Amsterdam waarvan de dochter op hoog niveau turnde …

Ik ging me maandag inschrijven voor een tennistoernooi in Leimuiden. En ook daar 2 mensen van de tennisvereniging, een naamgenote … Allemaal niet meer veilig thuis gekomen. Wat is dan een aanrijding op een autoweg met wat blikschade …

Veilig thuis (na een vakantie) heeft een diepere lading gekregen en is niet meer zo vanzelfsprekend. Ik ben zo dankbaar dat wij veilig thuis mochten komen. En als ik daarover nadenk, wat is dan veilig thuis? Ja, veilig is in ons huis in Hoofddorp, vrijheid om mijn geloof te uiten, vrijheid van meningsuiting, geliefden om mij heen, geen oorlog, geen angst … en meer. Voor mij is veilig thuis veilig bij Jezus nu hier op aarde, straks in de hemel …En de slachtoffers dan? Dat is moeilijk zij wilden ook weer veilig naar huis. Het antwoord op de vraag waarom zal niet komen. En daarom doe ik het enige dat ik kan doen. Ik bid. Ik bid dat alle slachtoffers Veilig Thuis zijn. Veilig in Jezus armen. Dat Hij de tranen zal wissen van de nabestaanden van deze mensen en hun Trooster zal zijn. Dat Hij gerechtigheid zal brengen.

Gezin met 'filmsterren' gezocht!

Voor mijn studie moet ik een project  (Video Home Training) doen en ik ben daarom op zoek naar een gezin dat:

- Gefilmd wil worden tijdens een koffiemoment/lunchmoment of spelletjes moment met de 
   kinderen
- Bij voorkeur meerdere kinderen heeft 
- Niet perse een 'probleemgezin' is
- In de buurt van Hoofddorp woont
- Binnen twee weken gelegenheid heeft voor een filmopname van max. 1/2 uur 
- Waar ik nog een keer terug mag komen om samen het gefilmde te bespreken
   (Dit wordt ook weer opgenomen)

Doel: Dat ik leer hoe ik Video Home Training kan gaan gebruiken in het werkveld. Het doel is niet om te beoordelen of je wel of niet goed opvoedt. Je kunt natuurlijk wel een hulpvraag hebben.

Video Home Training gaat uit van het positieve. Wat gaat er wel goed in het gezin en hoe kan daar eventueel op verder 'borduurd' worden (mocht dat nodig zijn).

Ik zal de video-opname tijdens een les 'Video Home Training' moeten presenteren (max. 5 minuten) waarvoor ik een cijfer krijgt.

Voor meer informatie of zeg je 'lijkt me leuk en kom maar!' Stuur me dan via FB een berichtje of mail naar: ingegeerts@hotmail.com

Ik ben benieuwd en zie uit naar je reactie!

Inge

Daniela 15!

15 jaar geleden werd ze geboren op een maandag net in de middag (13.12 uur) en bijna 3500 gram (weet ik niet meer precies). Onze oudste dochter

Daniela Christina

(vernoemd naar haar tante). Wat een plaatje, we waren meteen dol op haar. En dat zijn we nog steeds en ongelooflijk trots op deze mooie meid.

Lieve Daniela van harte gefeliciteerd! Je bent onze kanjer en onze cake-queen.

X Mama

Even stil staan in de 40-dagen-tijd

Ik weet niet hoe het met jou is, misschien geloof je niet, maar zoals je waarschijnlijk weet geloof ik in God. Over een aantal weken is het al weer Goede Vrijdag en Pasen. De laatste jaren heb ik het gevoel dat het er ‘opeens’ is en ook zo maar weer voorbij is. Dat is natuurlijk niet zo, maar doordat ik zo druk ben, vliegt de tijd voorbij. Ik vind Goede Vrijdag altijd een bijzondere dag. De diensten van onze gemeente maken daarbij indruk en ik word stil van het offer dat Jezus voor mij heeft gedaan.

En dan die zondag,  Pasen. Vreugde, Hij is opgestaan. Door Zijn dood en opstanding ben ik vrij. Maar waarom voel en gedraag ik me dan lang niet altijd vrij. Ik ben gebonden door de “geest van controle”. Daar wil ik verandering in brengen en waarlijk vrij zijn. (Als ik spreek in de termen van mijn studie ik wil me weer ‘dat vrije kind’ voelen dat blij is). Het klinkt nu bijna alsof ik zwaar depressief ben, dat valt reuze mee. Maar ik maak het mijzelf onnodig moeilijk door van alles te moeten. Ik moet niks!

Wat heeft dit nu te maken met de 40-dagen-tijd, vraag jij je misschien af. Voor mij alles. Ik wil dit jaar niet dat  Goede Vrijdag en Pasen er ineens zijn en zo weer voorbij gaan. Ik wil even stilstaan. Met Marcello en de kinderen hebben we gesproken over de 40-dagen-tijd. Gaan we vasten, gaan we iets doen of doen we niets en merken we opeens dat het Pasen is? Wij hebben besloten om vanaf 5 maart (start van de 40 dagen tijd) 3 dagen per week (maandag, woensdag en vrijdag) geen beeldtijd te hebben. Dit houdt in geen tv, geen computer, geen iPod (muziek mag wel), geen iPhone, geen … Wel mogen we onze mail checken, werken en huiswerk maken als dit nodig is op de computer.

Waarom? Omdat het moet? Nee, want zoals mijn vader van de week tegen mij zei ‘je hoeft niet te vasten vanwege het lijden van Jezus. Dan zou je zijn offer niet kunnen aanvaarden en moet je er iets tegenover stellen. Het verdienen’. ‘Dat hoeft niet want Jezus heeft het al voor jou en mij gedaan’. En daarom doen wij het niet. De verleiding was nu wel groot om te zeggen dan stoppen we ermee. Toch denk ik dat het goed is om in deze tijd van hectiek stil te zijn en stil te staan. Of dat perse met Pasen moet? Nee, maar wanneer dan wel?

Ik heb Facebook van mijn telefoon afgehaald, ik keek wanneer ik maar even tijd had al snel op mijn telefoon. Mis ik het? Als ik eerlijk ben, nauwelijks. Ik vind het leuk om te zien wat vrienden, famillie en bekenden doen. Maar dan vooral over bijvoorbeeld een nichtje dat zwanger is, iets wat de kinderen van familie/vrienden doen, vakantiepret en zo maar niet alle prietpraat over eten, of er een kind verkouden is, of … en ga zo maar door. Misschien tijd om te stoppen met Facebook? Ik overweeg het serieus!

Gisteren vroeg ik aan de kinderen of het feit dat ze geen beeldtijd hebben hen meer laat stilstaan bij Pasen, of het ernaar toeleven. Ze waren heel eerlijk en zeiden dat dit niet zo was. Dat ze zich verveelden en het soms moeilijk vonden om niet even de tv aan te zetten. ‘Maar’ zei Enrico ‘het is ook weer leuk want we praten nu wel meer met elkaar en doen spelletjes.’ (zijn school resultaten gaan ook omhoog, dat vind ik dan weer fijn J) en we hebben meer tijd om een boek te lezen.

Dus wel of niet vasten, in welke vorm dan ook? Ik denk dat je dat zelf moet weten. Voor mij werkt het en voor ons gezin ook. Eerlijk is eerlijk, gisterenavond had ik echt zin om de tv aan te zetten, even niets. Gelukkig dat de kinderen vroegen om een spelletje te doen. En dat was gewoon gezellig! Al heb ik dan niet gewonnen. Maar ik hoop dat ik door even stil te staan in de 40-dagen-tijd tot rust kan komen en mijn hart weer kan laten spreken, en dat dit het voorzetje is van de rust die ik niet alleen in deze 40 dagen wil ervaren, maar voor de rest van mijn leven. Samen met God!

En wat wil jij?

Liefs Inge

Mijn eigen handschrift als font!

Dit is toch wel erg leuk. Mijn eigen handschrift als font! Net geïnstalleerd via http://www.myscriptfont.com

Het lijkt mij makkelijk om te gebruiken bij het maken van een digitaal fotoboek. Ik weet alleen niet of het werkt.

Ik ga het nu testen met deze tekst. Ben benieuwd welk lettertype jullie zien. Mijn eigen Inge’s Handschrift, of dat het toch wordt aangepast. 

Groetjes Inge

Propedeuse is binnen!

Mijn propedeuse (Maatschappelijk Werk en Dienstverlening) is binnen!

Eigenlijk al een tijdje, maar ik had het papiertje nog niet en dat is van de 

week binnengekomen. Dus nu officieel!!

Ik ben blij dat ik het in één keer heb gehaald, geen herkansingen en met mooie cijfers. Eigenlijk ben ik gewoon trots op mijzelf! Maar ik had dit niet gekund met steun van Marcello, de kids en mijn moeder (die Robine voor mij uit school haalt.) Dus jullie ook bedankt!

Op de foto kreeg ik tijdens de vakantie te horen dat ik een goed cijfer had gehaald voor de laatste opdracht die belangrijk was en wist ik al dat ik mijn propedeuse had gehaald.

Ik ben nu hard aan het ploeteren voor het tweede jaar en dat kan ook niet zonder de steun van mijn gezin, familie en vrienden. Jullie zijn toppers.

Nu gauw weer verder!

Een fijn weekend allemaal,

Inge